Overgewicht en durven
Jaren geleden, toen ik vond dat ik topzwaar was en dacht dat ik nooit zwaarder kon worden, ging ik met mijn toenmalige partner naar een feest. Ik hou erg van dansen. Zodra ze lekkere muziek draaien, kom ik in beweging.
Maar ik vond dat ik een enorm overgewicht had. Zo’n overgewicht dat ik niet durfde. Ik, die heel haar leven al danst. Langs de kant stond ik te twijfelen.
“Ik ben veel te dik”, dacht ik. “Ik val hartstikke op als ik daar sta te bewegen. Iedereen ziet mijn vet op-en- neer hupsen. Dat ziet er niet uit. Dat denkt iedereen ook. Ik zie ze al kijken. Lachen ze me vast stiekem uit. Of ze walgen gewoon van me.”
Duidelijk is dat ik helemaal niet lekker in mijn vel zat. Momenteel ben ik zwaarder dan dat ik toen was, maar ik dans gewoon als ik daar zin in heb. Ik schaam me nergens voor, dan hupst alles maar op-en-neer. Dan kijken ze maar en oordelen ze maar. Dat ligt bij de anderen, daar heb ik niets mee te maken. Bovendien weet ik helemaal niet of ze wel over me oordelen. Misschien zien ze me dansen en zouden ze ook wel willen, maar durven ze niet. En dat zou dan wel weer heel jammer zijn!
Dus: als je mij ziet dansen, kom mee dansen. Ik oordeel niet, ben alleen maar blij dat jij je zo lekker voelt dat je wilt dansen! Ik lach naar je, draai een keertje om je heen en dans verder…
